Natuurlijk denk ik dan aan mijn vader, die al bijna tien jaar geleden overleed. Hij tekende voor mij zijn levensverhaal op. Extra fijn, omdat ik enig kind ben. Ik kan nooit aan een zus of broer vragen: “Weet jij nog waar papa op school zat of waar zijn geboortehuis stond?” en “Hoe zat het ook alweer met die en die tante?”. Mijn moeder is er gelukkig nog om de meeste vragen te beantwoorden, maar dat mijn vader zijn verhaal voor mij heeft vastgelegd, is een groot cadeau.
Heel speciaal was het daarom dat ik twee jaar geleden op de kerstmarkt van mijn oude school een schooltoneelvriendin tegen het lijf liep, die mij om hulp vroeg. Haar man was terminaal ziek en wilde aan zijn kinderen zijn levensverhaal nalaten. Of ik er niet eens naar wilde kijken.
Zijn verhaal bleek zoveel meer dan alleen een nalatenschap. Het leverde mij een bijzonder en warm contact op en de mooiste referentie die ik kon bedenken: in het dankwoord van zijn boek! “Je hebt me leren schrijven met een penseel”, schreef hij voorin. De kwaliteit van zijn verhaal werd gelukkig door anderen herkend en het werd uitgegeven.
Afgelopen mei kreeg ik het boek in handen, voorlopig nog in kleine kring verspreid. Eind juli overleed hij. Nu ligt het manuscript bij een grote uitgever. Wie weet hoe zijn woorden straks verder leven.
Hans Dongelmans – Ik zal er zijn. Gelling Publishing, 2011. ISBN 978 90 78440 54 3
 |
| foto: Kees Roos (2005) |
Mooi,Ingrid. Ben benieuwd naar het boek.
BeantwoordenVerwijderenZo kun je zelfs op de meest donkere momenten toch een lichtje voor een ander zijn. En die ander geeft jou dan zo´n prachtig compliment. Fijn dat je dit wilt delen.
BeantwoordenVerwijderen