Laagtij

De woorden stromen wel, maar vooral elders is het vloed. Op dit blog is het momenteel eb. Wie mij wil volgen, zit vooral goed op Facebook. Of kijk eens op mijn andere blog. Ook daar is het nu laagtij, maar ik heb me voorgenomen een deel van het moois niet meer alleen met mijn Facebookvrienden te delen, maar ook op mijn blog Zeezucht. Daar zal ik regelmatiger posten over wat mij bezighoudt. Tot ziens op Zeezucht!

Met dank aan Plint: www.plint.nl

Nieuwe zakelijkheid

‘Zakelijk’: voor mij was dit altijd synoniem aan ‘koud’ en ‘afstandelijk’. Om dezelfde reden gaf ik het woord ‘netwerken’ een negatieve connotatie. Netwerken? Dat associeerde ik met contacten leggen alleen voor zakelijk gewin. Dat past niet bij mij, vond ik.

Ik ben open, laat graag iets van mezelf zien, ben oprecht nieuwsgierig naar mensen en hun verhalen. Leuk persoonlijk contact vind ik belangrijker dan een scherpe prijs. In een winkel maak ik altijd een praatje, en ik onthoud graag waar mensen mee bezig zijn of van houden. Al toen ik nog een puber was, vertelden wildvreemden op straat mij hun verhaal. Blijkbaar straal je die openheid en belangstelling uit.

Het delen van belevenissen, kennis en interesses vind ik belangrijk en vooral erg leuk. Daarom ben ik zo blij dat ik Facebook heb ontdekt. Natuurlijk zijn er veel negatieve dingen te zeggen over sociaal netwerken. Net zoals ik vroeger een negatieve bijsmaak had als ik dacht aan ´netwerken´ en ´zakelijk´.

Die connotatie is voor mij veranderd sinds ik sociaal netwerk. Ik kan er doen wat ik het liefst doe: verhalen van mensen ontdekken en mijn persoonlijke interesses tonen. Vind ik leuk!

Ik besef inmiddels dat dit ook ‘zakelijk’ is: me betrokken tonen en mensen helpen hoort bij mij èn bij mijn werk.

P.S. Vind mij op Facebook of LinkedIn via de links in de rechterzijbalk. Of kijk eens op mijn website en voel  je welkom.

Allerzielen

Gisteren was het Allerzielen. Al heb ik geen speciale dag nodig om te denken aan dierbaren die niet meer lichamelijk aanwezig zijn, toch is het mooi dat zo’n dag er is.

Natuurlijk denk ik dan aan mijn vader, die al bijna tien jaar geleden overleed. Hij tekende voor mij zijn levensverhaal op. Extra fijn, omdat ik enig kind ben. Ik kan nooit aan een zus of broer vragen: “Weet jij nog waar papa op school zat of waar zijn geboortehuis stond?” en “Hoe zat het ook alweer met die en die tante?”. Mijn moeder is er gelukkig nog om de meeste vragen te beantwoorden, maar dat mijn vader zijn verhaal voor mij heeft vastgelegd, is een groot cadeau.

Heel speciaal was het daarom dat ik twee jaar geleden op de kerstmarkt van mijn oude school een schooltoneelvriendin tegen het lijf liep, die mij om hulp vroeg. Haar man was terminaal ziek en wilde aan zijn kinderen zijn levensverhaal nalaten. Of ik er niet eens naar wilde kijken.

Zijn verhaal bleek zoveel meer dan alleen een nalatenschap. Het leverde mij een bijzonder en warm contact op en de mooiste referentie die ik kon bedenken: in het dankwoord van zijn boek! “Je hebt me leren schrijven met een penseel”, schreef hij voorin. De kwaliteit van zijn verhaal werd gelukkig door anderen herkend en het werd uitgegeven.

Afgelopen mei kreeg ik het boek in handen, voorlopig nog in kleine kring verspreid. Eind juli overleed hij. Nu ligt het manuscript bij een grote uitgever. Wie weet hoe zijn woorden straks verder leven.

Hans Dongelmans – Ik zal er zijn. Gelling Publishing, 2011. ISBN 978 90 78440 54 3

foto: Kees Roos (2005)

Beelden aan Zee

foto: Steffan Haans

Mijn website is officieel online gegaan!

Webdesigner Steffan Haans en ik vierden dit heuglijke feit afgelopen vrijdag in Museum Beelden aan Zee. Toepasselijker kon bijna niet. Mijn grootste liefdes; zee, beeldende kunst en schrijven zijn daar verenigd. Het was een stormachtige aftrap, getuige het gedicht van Hella Haasse dat nog nadrupte van een korte, hevige bui.

Oogst van die dag: twee thee, een nieuwe scheurkalender, een kapotte paraplu en een opgefrist hoofd.